Ποθεινή πατρίδα

Ατομικές συνεδρίες ψυχοεκπαίδευσης

Ευστράτιος Παπάνης 

Νομίζει κανείς-μες στην αστοχασιά της νιότης- πως είναι απλά το γήρας η εποχή, που υποκύπτει το σώμα και η ηλικία η ώρα για του πνεύματος το οριστικό αποκάμωμα. 

Κι όμως, καθώς η φθίση προχωρά, συμπαρασύρει τα αγαπημένα τοπία. 

Απειλεί με κατολισθήσεις και με ρωγμές τα προπύργια του βίου και αποτεφρώνει τα λεηλατημένα πια, τα ξέπνοα συναισθήματα. 

Μαζί μας μαραζώνουν τα σπίτια, οξειδώνονται οι αναμνήσεις, αρρωσταίνουν οι αγάπες, ανίατες γίνονται οι αξίες, και ανάπηρα μένουν τα ινδάλματα, που λατρέψαμε. 

Μα πάνω από όλα από καιρό έχουν εγκαταλείψει όλοι εκείνοι, που σαν σέλας ομόρφυναν τα πρωτινά μας βήματα και των επικών μας στιγμών οι παραστάτες και συνοδοιπόροι

Και τότε συνειδητοποιούμε πως το μόνο, που απομένει, είναι να πάμε ιδεατά να τους ξανασυναντήσουμε  ή να αρκεστούμε σε ένα πενιχρό της ύλης τίποτα, χωρίς να ξέρουμε ποιο από τα δυο είναι το καλύτερο ή πιο από εκείνα πλέον υπάρχει: 

Γιατί πατρίδα μας είναι τα μέρη, όπου μας μορφοποίησαν όλοι οι αγαπημένοι και όχι οι δυστοπίες της απόγνωσης μας. 

Είναι οι παλμοί της ψυχής τους, που σαν αρτηρίες αιμάτωσαν κάθε τόλμημα, που προσαγορεύσαμε ζωή. 

Στις εσχατιές μας η καρδιά  δεν είναι καταφύγιο, παρά ένα σάβανο με αερικά και οπτασίες. 

Επειδή  η ποθεινή πατρίδα ήταν για μας εξ αρχής μόνον ο θάνατος. 

(Αυτάρ Οδυσσεύς ιέμενος και καπνόν αποθρώσκοντα νοήσαι ης γαίης, θανέειν ιμείρεται.)

..Πάλι ο Οδυσσέας να έβλεπε τον καπνό της πατρίδας του να ανεβαίνει και ας πέθαινε.