Πρώτης δημιουργίας πόνοι
Δρ Ευστράτιος Παπάνης
Όταν νιώθεις την απρόσμενη, ανοίκεια θλίψη, το πορφυρό εκείνο βασίλεμα της ομορφιάς, καθώς στο πένθος δύει,
Όταν καταρρέει ο λογισμός σε επώδυνους, μα σαν θυμιάμα ευωδιαστούς ουρανούς, που στην επήρεια τους σε αιχμαλωτίζουν,
Με ελευθερίας αντάλλαγμα την ψυχή και τα ενδόμυχα σου ως ελάχιστα λύτρα,
Και κλαις γιατί δε θα σε χωράνε τα γήινα , μόλις ο εαυτός κατασπαράξει τα στεγανά και τα πολύτιμα όρια σου,
Όταν σπαρταράς
ενώ το δάκρυ αναβλύζει, όχι σαν παλιάς αιμάσσουσας αγάπης θυσιαστήριο, μα σαν ήλος που καραδοκεί, το σθένος σου να αποκαθηλώσει,
Τις αυγές που ξυπνάς και σε διυλίζει, χειμωνιάτικης το ψύχος μέρας, το άλγος των ανθρώπων, όσο κι αν αστόχαστα το υιοθέτησες,
Τότε οφείλεις να γράψεις έστω έναν στίχο ή μιας θεατρικής παράστασης την πρώτη λέξη.
Αφού πια ξέρεις να σφαδάζεις με τον οξύ της πρώτης δημιουργίας πόνο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου