Η πιο θεσπέσια ομορφιά
Δρ Ευστράτιος Παπάνης
Η πιο θεσπέσια ομορφιά την παρακμή ενδύεται, τη φθίση και την ασχήμια, περιμένοντας -πολύτιμος λίθος δυσεύρετος μέσα στο τέλμα- να σκάψεις με τα νύχια σου βαθιά να την ανακαλύψεις.
Σα γίνεις ικανός τον κονιορτό των ανθρώπων, τα αμετακίνητα πετρώματα της αδιαλλαξίας, και της ζωής τις λαίλαπες με πείσμα και διεισδυτικότητα από πάνω της να καθαρίσεις, τα μάτια σου έναν κόσμο γιορτινό θα μάθουν να ξεχωρίζουν.
Μα απειλητικό για εκείνους, που συνήθισαν με το φαντασμαγορικό και τις άκοπες βεβαιότητες να ξεγελιούνται.
Η ομορφιά χλευάζει όσους, μέσα από τους συνωστισμούς και από τα εφήμερα, πασχίζουν να την αντλήσουν.
Νησί απροσπέλαστο για τους πολλούς, αχαρτογράφητο και μυστικό, στις αφηγήσεις και στην αχνή ποίηση της ψυχής σου καρτερεί, παραλλάσσεται, μεταμορφώνεται, αδημονεί, πληγώνεται, θρηνεί, σε καλεί να την υποψιαστείς, ώστε να τη γνωρίσεις.
Κι ανθίζει, αν τις πληγές σου τις πνευματικές, σαν σε θυσιαστήριο της προσφέρεις.
Τους εκλεκτούς καλεί να τη δαμάσουν, με στοιχειά και συμπληγάδες του νου και της καρδιάς, αφού παραβγουν και παλέψουν.
Εκεί θα τη βρεις, μόνη, ατόφια, αναλλοίωτη, στα δυσδιάκριτα και στα αφανέρωτα να περιδιαβαίνει:
Μέσα σε βλέμματα θολά γερόντων, από το χρόνο ηττημένων.
Μέσα σε βιογραφίες ανθρώπων, που κανείς δεν θέλησε να καταγράψει
Μέσα στις μελωδίες των ερειπίων και στων χαλασμάτων τα αλλοτινά παραμύθια.
Μέσα σε έρωτες στερνούς και καταδικασμένους, που καμιά νεότητα δε συνηγόρησε να πραγματοποιήσει.
Μέσα σε αυτοθυσίες καθημερινές, που ποιητές δεν καταδέχτηκαν να υμνήσουν.
Μέσα σε αυταπάτες, που παρέμειναν, ακόμα κι όταν η λογική έκανε μετάσταση στους λεμφαδένες των ονείρων
Μέσα σε κάθε αγώνα που εξακολουθεί, ακόμα κι όταν η έκβασή του έχει ήδη ενδώσει
Μέσα στη φθίση που υφέρπει σε κάθε κίνησή μας
Μέσα στις ματιές, που την πλάση για πρώτη φορά ατενίζουν, χωρίς γνώση ή εμπειρία και συμπεράσματα
Μα πιο πολύ στο θάνατο, τον γεννήτορα κάθε ομορφιάς και κάθε ασχήμιας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου